•มนุษย์ ... บางคนที่เกิดมาแล้ว ยังไม่รู้ว่าเกิดมาเพื่ออะไรมีอายุได้นานแค่ไหน หรืออยู่อย่างมาก 70-100 ปี  แล้วก็ต้องจบสิ้นชีวิตไป หลายคนที่ยังสงสัยเกิดมาเพื่ออะไรและตายไปแล้วเป็นอย่างไร ไปที่ไหนจะทำปฏิบัติอย่างไรในเมื่อยังมีชีวิตอยู่เมื่อคิดถึงว่าตัวเองจะต้องตายแล้ว ก็รู้สึกว่าหวาดกลัวจะหาที่พึ่งอย่างไร มีจุดเป้าหมายอย่างไร จึงเป็นสาเหตุที่ทุกคนจะต้องปฏิบัติธรรมเพื่อที่จะยกระดับจิตใจของตนเองให้เป็นมนุษย์ที่มีใจสูงส่งด้วยคุณธรรมโดยสมบูรณ์เพื่อที่จะเป็นหลักยึดเหนี่ยวจิตใจของตนเอง ไม่ให้ตกไปสู่นรกหรืออบายภูมิทั้งสี่ นรก เปรต อสูรกาย สัตว์เดรัจฉาน เนื่องจากจิตใจไม่ได้รับการอบรมคุณธรรมจึงทำให้เสียโอกาสการเกิดมาเป็นมนุษย์ ไม่ได้สร้างสมคุณงามความดีให้เกิดในจิตใจของตนเอง ปัจจุบันนั้นเราทำอะไรกันอยู่

              •การปฏิบัติธรรมนั้นต้องอาศัยสถานที่สัปปายะ4 คือ ที่อยู่อาศัยเสนาสนะ  อาหารสัปปายะ ธรรมะสัปปายะ บุคคลสัปปายะ เหมาะแก่การปฏิบัติธรรม ก็เป็นสิ่งสำคัญ    

              สัปปายะข้อที่ 1 สถานที่อยู่อาศัยสัปปายะ สะอาดร่มรื่นสงบปราศจากสิ่งรบกวนจิตใจ

              สัปปายะข้อที่ 2 อาหารสัปปายะ มีอาหารยังชีพเหมาะสำหรับการปฏิบัติธรรมซึ่งจะถูกจริตของแต่ละท่านไม่เหมือนกัน 

              สัปปายะข้อที่ 3 บุคคลสัพปายะ ก็มีความสำคัญต้องถึงพร้อมด้วยความเห็นเสมอเหมือนกันในด้านการปฏิบัติธรรม เช่นมีศิลเสมอเหมือนกัน มีทิฏฐิเสมอกัน มีเพื่อนกัลยามิตรที่ดีที่จะชักนำแนะนำสิ่งที่ดี

              สัปปายะข้อที่ 4 ธรรมะสัปปายะ สถานที่ใดมีธรรมะปฏิบัติดี มีผู้เจริญด้วยกุศล มีผู้ปฏิบัติดีแนะนำหลักธรรมให้ปฏิบัติอยู่ในบุญกุศล ก็ชื่อว่าธรรมะสัปปายะ ก็เป็นกำลังใจสำหรับผู้ปฏิบัติธรรมให้เจริญก้าวหน้า

.....

พระครูสังฆรักษ์ปรีดา  ธีรกุโล